σβεστωμένο σπίτι μπροστὰ στὴ θάλασσα.
Θὰ μὲ βρίσκεις
νὰ διαβάζω
στὴ χρυσαφένια παραλία
μὲ ἕνα ἀεράκι
παιχνιδιάρικο
νὰ μοῦ ἀνακατεύει
τὰ μαλλιά
Θὰ σὲ βρίσκω
νὰ γράφεις
κάτω ἀπὸ τὸν ἴσκιο
ποὺ φέρνει
τὸ γινωμένο ἀμπέλι
σὲ ἐκείνη τὴν παλιὰ
ψάθινη καρέκλα
Νὰ εἶμαι ἡ μοῦσα σου
νὰ εἶσαι ἡ ἔμπνευσή μου.
Καὶ ὅταν φεύγεις
γιὰ δουλειὰ
νὰ ἀφήνεις στὰ χαρτιὰ
τὴ μυρωδιά σου
Καὶ ὅταν φεύγω
γιὰ δουλειὰ
νὰ ἀφήνω στὰ βιβλία
τὸ ἄρωμά μου.
Νὰ ἐπιστρέφεις
πάντοτε.
Νὰ ἐπιστρέφω
πάντοτε.
Νὰ εἶναι οἱ μέρες μας γεμᾶτες
ἀπὸ φίλους
καὶ ἀνθρώπους ἀγαπημένους.
Νὰ εἶναι οἱ νύχτες μας γεμᾶτες
ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς δυό.
Ἡ ζωή μου
Ἡ ζωή σου
Σὲ ἕνα πλέγμα
ἠθελημένα δυαδικό
Δὲν εἶναι πὼς δὲν εἶχες ἀλλοῦ
νὰ ἐρωτευτεῖς
καὶ νὰ ἀγαπήσεις.
Ἀμέτρητες
οἱ ἐπιλογές σου.
Μὰ εἶναι πὼς εἶμαι
ἡ ἀπάντηση
σὲ κάθε ἐρώτησή σου.
Δὲν εἶναι πὼς δὲν εἶχα ἀλλοῦ
νὰ ἐρωτευτῶ
καὶ νὰ ἀγαπήσω.
Ἀμέτρητες
οἱ ἐπιλογές μου.
Μὰ εἶναι πὼς εἶσαι
ἡ ἀπάντηση
στὸ τί νικάει τὸ θάνατο
καὶ τὴ ζωὴ μαζί.
Σοφία Παπᾶ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου